واقعیت افزوده و مقايسه آن با واقعیت مجازي

واقعيت افزوده پشتيبانی از دنيای واقعی را به عهده دارد، فرد دنيای واقعی را از پشت لنزهای دوربين موبایل ملاحظه می کند و به آن دنيای واقعی به وسيله فناوری واقعيت افزوده صدا، تصویر و غيره اضافه میکند. تفاوت اصلی واقعيت مجازی و واقعيت افزوده این است که واقعيت افزوده در تلاش است محيط واقعی را ارتقا دهد، ولی واقعيت مجازی در تلاش است محيط واقعی را شبيه سازی کند.
  بهترین نمونه برای واقعيت افزوده بازی مشهور پوکمون  است وبزرگ ترین علت محبوبيت آن استفاده از فناوری واقعيت افزوده است. در این بازی همين طور که در خانه یا خيابان قدم میزنيد موجوداتی را میبينيد که به محيط اطرافتان اضافه شده اند. یكی از شرکتهایی که در زمينه واقعيت افزوده فعاليت زیادی کرده است مایكرو سافت است که با هدست معروف خود با نام »هولولنز«سعی دارد این فناوری را به کار گيرد.

هدست واقعيت افزوده با هدستهای واقعيت مجازی یک تفاوت بزرگ دارد و آن اینست که در هدست واقعيت افزوده شخص میتواند محيط اطراف خود را ببيند و اگر کسی در کنارش ایستاده باشد میتواند او را ببيند.
ولی زمانی هدست واقعيت مجازی روی چشم قرار میگيرد دیگر هيچ چيزی از محيط اطراف دیده نمی شود و فقط آنچه که طراحی شده قابل مشاهده است. درحالی که در واقعيت افزوده کاربر میتواند حين استفاده از هدست نه تنها محيط اطراف را
ببيند بلكه با آن ارتباط برقرار کند. عينک گوگل یكی از نمونه های واقعيت افزوده است و با آن محيطی در مقابل چشمان کاربر ظاهر میشود که اطالعاتی ازقبيل آب وهوا، وضع ترافيک ظاهر میشود. گوگل اولين عينک خود را در سال 2012 عرضه کرد.
درحالی که واقعيت مجازی حسهای شما را در دنيایی که فقط در قلمرو دیجيتال وجود دارد،غرق میکند؛ واقعيت افزوده تصاویر دیجيتال و صدا را به دنيای واقعی در زمان حال اضافه میکند.

واقعيت مجازی و واقعيت افزوده هر دو زنجيره و در ادامه هم هستند.
به طور کلی واقعيت افزوده در جستجوی یک هدف مشخص است. این هدف میتواند هر چيزی باشد، اما معمولا یک تصویر دو بُعدی است که به روی یک پوستر فيلم پرینت شده است. وقتی که برنامه کاربردی واقعيت افزوده هدف را با دوربينش تشخیص بدهد، آن را پردازش میکند و به آن برای مثال شما پوستر یک فيلم را مشاهده می کند تصویر و صدا اضافه میکند.
 وقتی از صفحه نمایشگر به پوستر نگاه میکنيد، شما واقعيت افزوده را به جای تصاویر پوستر می بينيد.
در واقعيت افزوده شما بين دنيای واقعی و مجازی ارتباط برقرار میکنيد، ولی در واقعيت مجازی ارتباطی بين دنيای واقعی و مجازی برقرار نمیکنيد. واقعيت مجازی یک شبيه سازی و مدلسازی از دنيایی واقعی است که فقط شما به واسطه سيستم رایانهای آن را مشاهده میکنيد. در واقعيت مجازی تمام ادراکات از واقعيت بهصورت مجازی است و هيچ تعاملی فرد با واقعيت به صورت واقعی ندارد و اگر تعاملی نيز وجود دارد آن هم به صورت مجازی است. در واقعيت افزوده شما در زمان استفاده از آن با دنيای واقعی ارتباط برقرار میکنيد، وقتی شما عينک واقعيت افزوده را روی سرتان قرار میدهيد این عينک به واسطه دوربين تعبيه شده در آن از محيط پيرامونی عكسبرداری میکند و شما با استفاده از امكاناتی که این دوربين دراختيار شما قرار میدهد میتوانيد به صورت مجازی یک تغييراتی در آن واقعيت به واسطه دوربين اعمال کنيد. برای مثال شما به وسيله دوربين عينک واقعيت افزوده از دیوار منزلتان فيلمبرداری میکنيد و به وسيله امكانات مجازی که دوربين به شما میدهد میتوانيد رنگ دیوار منزلتان را عوض کنيد تا بهترین رنگ را انتخاب کرده و در آینده و بهصورت واقعی رنگی را که مناسب است برای نقاشی منزل استفاده کند.
فرض کنيد شما به وسيله دوربين واقعيت افزوده از لوگوی یک برند عكس میگيرید و این تكنولوژی به شما میگوید که این برند کجای فروشگاه مستقر شده یا اگر شما در جستجوی دستگاه خودپرداز بانكی هستيد و با انتخاب این مورد در دوربين واقعيت افزوده به شما تمام دستگاههای خودپرداز بانكی اطراف با فاصله ومحل نمایش داده میشود. اگر شما عكس یک فوتباليست یا یک محصول را بهوسيله دوربين واقعيت افزوده اسكن کنيد، واقعيت افزوده اطالعات کاملی در رابطه با آن تصویر مثل مشخصات کامل فوتباليست و آن محصول را ارائه میدهد و شما میتوانيد در تصميمات از آن استفاده کنيد. واقعيت افزوده کاربردهای
نظامی، آموزشی، پزشكی، صنعتی، سرگرمی و تفریح نيز دارد.